Terug in het Franse land was onze eerste gang richting het
verjaardagsfeest van M&M in de salle
de fête in Villers-en-Ouche. Het hele parkeerterrein stond vol auto’s maar
binnen leken er veel minder mensen dan auto’s te zijn. Je kon wel heel goed
zien wie er allemaal waren, want de verlichting was bepaald oogverblindend te
noemen. We hebben het al meer meegemaakt: een feest in een helverlichte ruimte,
waar het TL licht meedogenloos de steeds roder wordende hoofden, onvaste tred
en omgevallen glazen toont. Toen Schoonzus vorig jaar 50 werd was ze heel
stellig: de verlichting moest sfeervol. Dat had ze in NL gezien en dat vond ze
véél gezelliger. Wij blij dat ook eens iets uit ons land haar goedkeuring kon
wegdragen, want behalve kroketten, pepernoten en fietsen heeft ze niet veel op
met Nederlandse gebruiken en eetgewoonten, maar goed, een stuk of twaalf
snoeren met honderden kerstledlampjes verlichtten haar feest op intieme wijze. En
het was een topfeest.
Op de verjaarspartij van M&M waren grote ronde tafels
prachtig gedekt met een fraai bloemstuk met kaars in het midden. Aan onze tafel
ging V., die nooit iets anders drinkt dan melk en ook nu een 1,5 literpak naast
haar bord had staan, een aansteker halen en hadden wij zomaar een brandende kaars,
die echter geheel in het niet viel in dat badende licht. Toen iedereen een zitplaats had gevonden
(buren bij de buren, vrienden bij de vrienden, kinderen bij de kinderen,
familie bij familie) kon het eten beginnen. Daarvoor hadden we al genoten van
een stevig apéro met diverse lekkere en gezonde hapjes. Nu kregen we eerst
heerlijke worst en ham en een gesmoorde zalm met eigengemaakte aioli. Hoe het
kwam weet ik niet, maar aan onze tafel ontspon zich een gesprek over veganisme
en dat is dan altijd zo leuk in dit land, het gaat meteen van dik hout! Ik durfde na genoeg
drankjes best te beweren dat ik van mening ben dat veganisten hun eigen
menszijn ontkennen en dat sla óók leeft voordat je het van z’n worteltjes snijdt, mijn Parijse buurman was het daar maar moeizaam mee eens. Gelukkig
kwamen we wel tot de eensgezinde conclusie dat het gekkenwerk is dat die mensen
ook hun honden en katten spruitjes en sperciebonen voeren – wat dan weer eigenlijk
het voorafgaande bevestigt, maar goed. Op de een of andere manier gaan die
Franse tafeldiscussies zelden over het weer of waar we naartoe gaan op
vakantie. We hebben wel eens in een ander gezelschap waar her en der wat
fricties zaten een hele avond over eten en drinken weten te praten, een veilig
(en vertrouwd) onderwerp dat slechts aan ongevaarlijke discussie onderhevig is.
Na het heerlijke hoofdgerecht: magret de canard met in spek gewikkelde haricots (in NL uit, maar het blijft lekker) en krieltjes aan een
bamboestick volgden kaas en daarna een keur aan desserts. Ondertussen had een kleinzoon nog prachtig op de accordeon gespeeld, maar verder waren er geen
voordrachten. We zongen Happy Birthday
en toen konden we toetjes halen. Ook allemaal weer geweldig lekker, glaasje
champagne erbij.
Tegen kwart over een waren we echt bekaf en namen we
afscheid. De jarige nodigde ons uit om ook zondag midi nog weer de restjes op te komen eten vanaf 12.00 uur, maar dat
hebben we maar niet gedaan, deze keer. Even bijkomen van zo'n overdosis Frankrijk.
We kwamen thuis in onze eigen keuken, die ook baadt in het
sfeerlicht van de TL buis. Ooit bewust zo gehouden, want zo typisch Frans,
voorzie ik dat hij deze winter toch verdwijnt en we ook in de keuken gezellig
kunnen schemeren. En als iemand dan wil zien wat hij eet, dan zet hij er maar
een kaarsje bij……
