Naar de dokter

Manlief voelt zich helemaal niet goed. Al sinds we hier zijn heeft hij last van z’n darmen en nu lijkt het allemaal wel helemaal niet meer te werken. We zoeken een huisarts op en hij maakt een afspraak voor vrijdagmiddag. Maar de situatie wordt slechter, dus gaan we twee dagen eerder naar het spreekuur. Keurig zitten we op onze beurt te wachten, net als vroeger lezen we al lang uitgelezen tijdschriften.

De van huis uit Roemeense huisarts neemt uitgebreid de tijd voor vragen en onderzoek. We komen er redelijk uit. Ze zegt dat de normale gang van zaken is dat op dit soort klachten een endoscopie de standaard vervolgprocedure is. Ze schrijft een brief en geeft ons een lijstje medicijnen mee die de boel weer op gang moeten brengen. Vervolgens krijgen we een lijst van vier pagina’s mee voor bloed- en urineafname. We betalen 25 euro en dan gaan we naar de Pharmacie in het volgende dorp.

Donderdagochtend melden we ons bij de infirmière om bloed te prikken. De infirmerie in Frankrijk is een soort wijkverpleegkundige prikpost. Er wordt ook gezwachteld, naar spataderen gekeken, uitgebreid gebabbeld met de bekende patiënten en er wordt bloed geprikt. Bij de apotheek moet een speciaal potje voor de urine opgehaald worden. Dat mag niet zomaar in een lege jampot, zoals wij die hadden meegenomen.

De uitslag kunnen we zaterdagmiddag ophalen bij de Pharmacie en dan moeten we daarmee weer naar de huisarts, dus dat gaat snel. Maar wat niet snel gaat, is enige verbetering in de situatie. Het wordt alleen maar erger. Na (weer) een doorwaakte nacht besluiten we zaterdagochtend naar de Eerste hulp in l’Aigle te gaan. Ik bel S. wat wijsheid is, omdat we de uitslag van die onderzoeken nog niet hebben. Even later belt hij terug om te vertellen dat Steph met ons meegaat. Eerst rijden we langs de Pharmacie om te vragen of de uitslagen er al zijn. Die zijn er niet, maar de apotheker laat zich de uitslagen doorfaxen en dan kunnen we ze meenemen. Hij heeft ze even doorgebladerd en niet echt iets verontrustends gezien. Dat is dan om te beginnen al enige opluchting, want iedereen snapt dat je dergelijke klachten van een 64-jarige man toch snel in de kankerhoek zoekt, hoe graag je dat ook niet zou willen…Bovendien zegt de apotheker dat we naar Lisieux moeten, daar is het beter.

Het is een prachtige dag, de lucht is strakblauw, de kale boomtoppen lijken al iets te verkleuren vanwege hun uitbottende knoppen.

In het ziekenhuis gaat het redelijk gesmeerd, maar ja, je bent natuurlijk niet meteen aan de beurt. D. krijgt een armbandje om en moet plaatsnemen op een bed. We wachten in dezelfde gang als waar de ambulances aankomen en de patiënten op brancards naar binnen gerold worden. Ik probeer er zo min mogelijk naar te kijken en m’n oren af te sluiten voor gerochel, gekokhals en andere nare geluiden die uit allerlei bedden die her en der in de ruimte geparkeerd staan op stijgen. Op enig moment worden D’s bloeddruk en temperatuur opgemeten en dan wordt hij meegenomen.

Steph en ik zitten eerst in het ziekenhuiscafé en daarna gaan we de stad in. Lisieux heeft een leuk centrum, maar heeft zichtbaar geleden onder D-day en de weken daarna. Prachtige oude huizen staan ingeklemd tussen fantasieloze jaren '50 en '60 bouw. De kerken en kathedralen zijn er wel vrij ongeschonden uit gekomen.  D. belt dat er een foto gemaakt wordt van z’n buik. Als we terug in het ziekenhuis zijn is hij op het toilet. Het duurt een hele tijd, maar tenslotte komt hij bijna dansend naar buiten. Een klysma heeft zijn lichaam van een héleboel overbodige ballast bevrijd. En er is zo te zien eigenlijk niks aan de hand, de ‘verstopping’ wordt geweten aan een ander voedselpatroon en de verhuizing. De kordate arts schudt ons de hand en complimenteert ons met ons goede Frans.  We stappen het zonlicht in, wat een opluchting! De nodige doemscenario’s waren natuurlijk al voorbijgekomen, maar voorlopig lijkt alles te kunnen blijven zoals het is. Opnieuw langs de Pharmacie voor weer een kleine kruiwagen vol medicatie. Dat moet voorlopig even doorgezet worden. De andere poeders mogen in de opslag.

Dinsdagmiddag gaat Dirk met de uitslagen naar de huisarts, die wederom zéér uitgebreid de tijd voor hem neemt. Ze houdt niet op hem te vertellen wat voor voortreffelijke conditie hij heeft voor een man van zijn leeftijd. En dat hij bloed moet geven, omdat hij teveel rode bloedlichaampjes heeft omdat hij zo hard werkt! Zelfs z’n cholesterolgehalte is prima. Nu nog even de medicatie afbouwen en kijken hoe dat gaat.  

Was het hem niet zo in z’n rug geschoten, dan was hij enthousiast uit de auto gesprongen om mij het goede nieuws te vertellen. Nu komt hij er nogal komisch uit gestrompeld. Maar wel blij. En die rug gaat ook wel weer over.

UPDATE Het gaat weer helemaal goed met hem hoor!