Een jaar in Normandië -slot-

Weer terug in La Noblet na bijna zes weken Nederland voelt als thuiskomen. Net zoals het voelt als we in Nederland in ons Bakhuusje thuiskomen. Zo simpel dacht ik dat het zou zijn, zo simpel is het niet helemaal. Daarover straks meer.

Het zat ons niet echt mee, de periode in Nederland. Maar liefst vier sterfgevallen en een soort boemerang-griep: dacht je eroverheen te zijn, was hij weer terug. En met name het januariweer was van een niveau waar ook onze honden geen brood van lustten. Met verwijtende blikken keken ze ons aan als we vonden dat ze naar buiten moesten. Maar tegen het eind van de maand begon het dan toch echt te winteren en klaarde ook de gezondheid langzamerhand wat op.

We deden tuinklussen en Hoofd Onderhoud maakte een begin met het aanpakken van kleine en grotere herstelwerkzaamheden. Schilderen staat op het programma maar dat moet wachten tot april als we weer terug zijn.
Het wonen in het Bakhuusje beviel boven verwachting goed, we zitten dan wel op elkaars lip maar met koptelefoons en je eigen programma op je laptop naast elkaar op de bank is het best te doen. En uiteindelijk heb je voor een gewoon, weinig groots en meeslepend leven niet zo heel veel spullen nodig.
Wat lastiger is toch de ‘verhuizing’ iedere keer. Maar ook dat zal vast ooit wat gestroomlijnder verlopen. De basisuitrusting hebben we op twee plaatsen, van een elektrische tandenborstel tot ibuprofen, van zonnebloemolie tot een kaasschaaf. Maar goed, kleding, gereedschap, werkmateriaal, de groene koffer met papieren, die verhuizen iedere keer heen en weer. Nu we het Bakhuusje ook via AirBnB en Micazu verhuren hoeft het ook niet iedere keer helemaal in ‘vakantiehuisje modus’ teruggebracht te worden, immers huurders weten dat ze in een bewoonde woning komen. Dat maakt het iets gemakkelijker.

We vertrokken op maandag en sukkelden door Antwerpen en aan het eind van de middag bleek ook ‘le Rondpoint des Vaches’ (die koeien zijn inmiddels in de fik gestoken) in Rouen nog steeds bezet te zijn door de Gilets Jaunes. Ze waren wel met gezwinde spoed bezig de blokkades op te ruimen, er was nogal wat politie op de been. Eentje zwaaide enthousiast naar ons maar ik kon alleen maar boos kijken. Mijn empathie was even op. Alles bij elkaar waren we dus pas tegen half acht in een heerlijk warm La Noblet. Zo prettig, zo’n broer in de buurt! De dagen lengen, er wachten ons nog leuke klussen en we kunnen er weer tegenaan.

Ons jaar in Normandië is voorbij, het tweede jaar is begonnen. Het mag duidelijk zijn dat de keuze de huidige situatie voorlopig te handhaven genomen is. Dit jaar wordt er een waarvan we de afloop op nog geen enkele wijze kunnen voorspellen. Nu kun je dat natuurlijk altijd zeggen, maar als er niks verandert, gebeurt er ook nooit zoveel. En er staan veranderingen aan te komen.

Wat we van dit jaar geleerd hebben: we gaan niet daadwerkelijk emigreren. We zien er de voordelen niet van in. Ook de verhalen  van andere Nederlanders in Frankrijk die we het afgelopen jaar hebben gesproken en gelezen hebben ons niet overtuigd van het nut van emigratie. Ondanks een ‘verenigd’ Europa lijkt de regelgeving alleen maar ingewikkelder en langduriger te worden. We blijven gewoon van twee walletjes eten, zo lang als dat kan. Lekker semigreren dus.

Ik sluit dit blog en keer terug naar mijn oude: https://deeceeblogt.blogspot.com  Ook daar zijn jullie natuurlijk van harte welkom!