De beslissing

2012

Later zou ze zeggen dat ze met de aankoop van het cilinderbureau het besluit eigenlijk al hadden genomen.  Want het hoorde zo heel erg bij hun Franse huis en hun gedroomde manier van leven: eenvoudig, overzichtelijk,  ieder laadje netjes opgeruimd, ieder vakje zijn bestemming. Want in hun Nederlandse huis hadden ze helemaal geen plek voor zo’n bureau, echt nergens. Ze had het schoongemaakt, uitgezogen, gesopt en toen het droog was in de was gezet. Het werd bij iedere behandeling mooier en eigener. Er waren nog een paar onontdekte laadjes, twee uitschuifbare plankjes (‘voor de laptop’, sprak hij grijnzend). Er kwamen stukken papier tevoorschijn, spelden, kledinglabels die erop duidden dat de laatste plek waar het bureau gestaan had misschien een kledingatelier was geweest, slordig leeggeruimd na het faillissement waarna de opkoper de hele inboedel in één keer in zijn vrachtwagen had geladen. En nu stond het, wat onwennig, in de salon waardoor het frame van de oude rookstoel met die vreselijk loodzware zeegras kussens nu eindelijk eens mee naar Nederland kon om op te knappen. Toen ze de kussens in een langs het weggetje naar Heugon staande afvalcontainer dumpte zag ze in de zijspiegel opeens een vos achter de auto vandaan komen; hij keek even naar haar en liep toen op z’n gemakje verder. Van die dingen.

Natuurlijk volgde er toen een periode van afwegen. Zoals vaker in hun leven op cruciale momenten bleken er tal van dingen tegelijk te spelen die het nemen van een beslissing zowel vergemakkelijkten als compliceerden. Om te beginnen zijn werk: dankzij een fusie was er voor hem eigenlijk geen plaats meer en werd hem het leven enorm zuur gemaakt. Daarbij had haar broer in Frankrijk hulp nodig omdat zijn maat toch liever zelfstandig wilde werken. De verleiding het eigen huis te verkopen en voortaan geheel hypotheekvrij door te leven was groot maar: het was zo’n geweldig huis, zo’n prachtig erf, zo’n leuke buurt. En dan ging je daar in de Normandische rimboe wonen? Er was nog geen eens fatsoenlijk internet. Dat was toch wel een eerste eis, want dan zou zij haar werk misschien toch nog kunnen voortzetten met zo eens in de twee maanden een bezoek aan de Nederland. Hoe lang zou ze dat volhouden? En moest je als dikke vijftigers nog wel zulke wilde dingen doen: emigreren? Maar stilletjes wist ze het, van andere keren in haar leven: een beslissing neemt zichzelf, daar kun je over wikken, wegen, voors, tegens: maar op een ochtend word je wakker en dan is hij er. De beslissing. En feitelijk wist ze nu dus al welke dat zou worden. Maar haar geest liet haar er nog even aan wennen, aan het verlies van haar prachtige huis & tuin, de afstand tot haar kinderen en vrienden, haar werk, haar sociale contacten. En hoe ver was het nu helemaal en als het helemaal niet beviel kon je toch gewoon terug gaan? En dat gaf eigenlijk de doorslag : dat al ga je weg, je ook altijd weer terug kunt komen. En dat stelde gerust.