Arrivé

We zijn er. Na een kletsnatte reis en een kalm tempo zijn we heel en droog aangekomen.

Ik begin met het schoonmaken van de stoep bij de voordeur, waar een uil zijn roest- en poepplaats heeft. Later horen we hem mopperend schreeuwen, hij moet op zoek naar een andere plek. Maar daar zijn er hier genoeg te vinden. We snappen het wel, op de plek die hij heeft uitgekozen heeft hij het beste uitzicht over de weilanden.

We laden de eerste noodzakelijkheden uit. Broer heeft de CV aangezet, dus het is aangenaam warm binnen. Toch weerhoudt dat D. er niet van een vuur in de open haard aan te leggen. Straks de bank ervoor zetten en met de benen gestrekt lekker ‘noffelen’, het Groningse woord voor gezellig bankhangen. De regen slaat alweer hard tegen de ramen, hoe noffelig kan het zijn….We hebben er zelfs speciale noffelkleren voor…

Het waren een paar hectische weken, uitmondend in de Grote Verhuizing het afgelopen weekend. Wij ons geliefde huis uit en onze jongste dochter met haar vriend erin. Ons pied-à-terre op het erf was grotendeels klaar, maar er moesten toch nog wat essentiële zaken, zoals hemelwaterafvoer, geregeld worden voor we konden vertrekken. Dat gaf ook wel weer wat rust en gaf mij de kans om dingen af te maken of op de rails houden.

Afgelopen woensdag verrasten de dames van mijn geliefde haak- en breiclub me met een heerlijke lunch en een prachtige tas, waar iedereen aan meegewerkt had. Toen hield ik het bijna niet droog, zo lief!  Zaterdagmiddag hielden we een eenvoudige ‘BeetjeAfscheidsborrel’ voor de buurt en kregen we een Heimweepakket mee, met o.a. stroopwafels, pindakaas, rookworst en boerenkoolzaad en vergeetmijnietjes. Voor onze omgeving gaan wij meer weg dan wij zelf tot nu toe denken. Misschien hebben ze gelijk en vatten wij deze semigratie te licht op. Het voelde vandaag toch anders, de aankomst in La Noblet. Nog niet als thuiskomen en ook niet als ‘vakantie’huis, zoals voorheen. Om het echt 'ons' huis te maken moet er nog wel wat gebeuren, ook weer zonder dat het helemaal verandert, want daarom wilden we hier juist naartoe. Snap je het nog?

Ik ga naar de haard, boek erbij, beentjes omhoog. Morgen is er weer een dag. Ik krijg er bij voorbaat al spierpijn van……

Vloertje

Een (s)emigratie verloopt volgens een bepaald plan. Essentieel in ons plan is, dat ons pied-à-terre in NL in zoverre klaar is dat het ingericht kan worden met spullen uit het huis dat wij verlaten.

Enkele weken geleden gingen we bij Kwantum vinyl bestellen. Je moet dan handtekeningen zetten zodat Kwantum niet aansprakelijk is voor een verkeerd opgemeten vloer of hobbelige ondergrond en goede bereikbaarheid enzovoort. We maakten een afspraak voor het leggen. De datum, 24 januari, stond met rode pen omcirkeld op de kalender. Dán kwam de vloerbedekking en konden we gaan doorschuiven. Het was een soort uur U, zeg maar. Hoofd Verbouw werkte zich uit de naad om alles voor deze gebeurtenis op tijd klaar te hebben.

Vanmiddag meldde de stoffeerder zich met het verkeerde vinyl. Mijn naam stond erop, maar hij was het direct met me eens: dit was niet het bestelde motief en ook van de maat klopte geen meter. Op dat moment wond ik me nog maar een kléin beetje op: ik kon het moeilijk die man verwijten. Hij wordt ook maar gestuurd.

Dus ging ik bellen met Kwantum Klantenservice. Tamara ging erachteraan, er zou een spoedopdracht gemaakt worden en ik zou worden teruggebeld. Na een uur belde ik zelf maar. De jongedame meldde mij dat ze al teruggebeld had, alles was opgelost in de vestiging Deventer en het dossier was gesloten. Vreemd genoeg wist ik zelf niets van dat telefoontje af en dat terwijl hij op luid stond en in mijn broekzak zat, de hele tijd! Nog even hield ze vol dat ze me echt gebeld had.  Toen kwam ze opeens met de mededeling dat de vloerbedekking op vrijdag 2 februari gelegd kon worden en dat Kwantum zo coulant was mij een korting van 5%, een bedrag van 11 euro en 32 cent, voor het ongemak aan te bieden. Nu was ik tot dan toe héél beleefd geweest. Heus. Maar opeens rolden er woorden als: “incompetent geklungel” en “prutsers” uit mijn mond. “Wij werken volgens bepaalde protocollen!” zei het meisje onverstoorbaar. En of het dan misschien geen tijd was die overboord te gooien en een probleem dat zijzelf hadden veroorzaakt, ook direct op te lossen!? Er waren een paar getuigen bij die mij met grote angstogen aankeken, maar het meisje van de Kwantum klantenservice was goed getraind. ‘Mijn excuses,’ hoorde ik nog voordat ik rood aangelopen het gesprek beëindigde.

Ik ben in de auto gestapt, naar Deventer gereden en heb mijn geld teruggekregen. Die lieve jongen van de vloerenafdeling daar kon er ook niks aan doen. “Ik hoop toch nog eens tot ziens” zei hij voorzichtig. Kennelijk had hij met zijn collega van de klantenservice contact gehad. Bij een andere zaak heb ik nieuwe vloerbedekking uitgezocht. Die gaan we dan maar zelf leggen. Want je moet  door, anders kom je nergens.