Johnny Hallyday is niet meer

Vorig jaar zochten we in Moulins naar een koffietent. Het kostte even moeite maar ten slotte vonden we toch iets dat op een Café Tabac leek. Eenmaal binnen waren we de enige gasten. De barvrouw, ze zal toch gauw een heel eind in de zestig zijn geweest, voorzag ons van café-au-lait waar we onze pain-au-chocolat bij op konden eten. Nadat ze ons de koffie gebracht had leunde ze op haar ellebogen op de bar en keek in de verte. Naast haar stond het strakgetrokken bruine hoofd van Johnny Hallyday op de bar, met een een lampje erin. Alle wanden waren vol gehangen met afbeeldingen van deze Franse icoon, optredens, persfoto’s, covers van Paris Match, zelfs gouden Lp’s hingen er aan de muur.

 ‘U houdt zeker wel heel erg van Jacques Brel,’ probeerde Man een grapje. Oei, dat soort geintjes bleek aan de barvrouw niet besteed. ‘C’est Johnny Hallyday,’ zei ze op verontwaardigde toon. Lichtelijk geschrokken probeerde Man weer bij de fan in een goed blaadje te komen door haar te vragen naar enkele van de gesigneerde foto’s. Dat had hij beter niet kunnen doen. Ze hield niet meer op met praten. Haar blije gezicht werd jonger, stralender, nog even en ze was weer zestien en hopeloos verliefd, op Johnny. Het kostte moeite maar na enige tijd stond ik toch op met een verontschuldigende glimlach om haar te vertellen dat we vandaag nog thuis moesten zijn in les Pays Bas. Bij de uitgang wuifde een levensgrote kartonnen Johnny Hallyday, gezeten op een blinkende motor, ons uit.

Op deze dag rijd ik langs de besneeuwde Normandische velden van de salle de fête in Villers naar het huis van mijn broer om voor de tweede keer iets op te halen dat we niet vergeten zijn, maar dat misschien toch de feestvreugde ter ere van het 50jarig bestaan van la belle-soeur kan verhogen. Vanavond vieren wij een feestje!  Op radio Nostalgia klinkt rauw stemgeluid en al gauw begrijp ik dat het hier om Johnny Hallyday gaat. Hij is ons enkele dagen geleden ontvallen en de natie is in diepe rouw. Je kunt er als nationale Frankrijkexpert Wilfred de Bruijn wel heel badinerend over doen, maar feit blijft dat deze zanger decennialang heel veel, zo niet alles betekend heeft voor zijn volk. Expliciet zíjn volk, want ik geloof niet dat ik ooit eerder bewust een nummer van Johnny Hallyday heb gehoord. En dat terwijl de man ruim 100 miljoen platen heeft verkocht. En Macron op zijn begrafenis spreekt. Heel Parijs is volgestroomd met misschien wel 100 000 rouwende adepten en de stoet wordt gevolgd door 700 motorrijders. Misschien moeten wij ons juist wel een beetje schamen, dat wij deze rockeur, deze Franse Elvis Presley nauwelijks aangehoord hebben, hoewel, als ik héél eerlijk ben na deze overdosis op de radio….

Mijn gedachten zijn bij de barvrouw in Moulins. Zou zij er vandaag bij zijn, in Parijs? Ik weet zeker dat ze gebroken is van verdriet. Want hij was veel meer dan een zanger, hij was een deel van Frankrijk, Macron zei het zelf. En hoe zal het dan zijn, als ze morgen weer in haar Bar Tabac staat, omringd door die hele verzameling die nu een herinnering wordt. Nooit meer hetzelfde, zonder Johnny.