Herfst, bijvoorbeeld

Mijn eigen meteoroloog heeft diverse apps op z’n telefoon waarmee hij het weer goed in de gaten kan houden. Graag ziet hij het grote geheel, dus de oceaandepressies en de orkanen en al wat niet meer loert op ons dagelijks welbevinden. Zodoende is het weer ook een dagelijks terugkerend onderwerp. ’s Ochtends bij het ontwaken kunnen we door de dunne gordijnen al zien wat voor weer het op dat moment is. Het huis staat met de voorzijde op het oosten, dus daar zie je de zon, als hij er is, al schijnen. Dat helpt bij het opstaan. We hebben nog maar weinig druilerige dagen gehad, dagen waarin het zonneraam en het raam op het oosten identiek van lichtinval – of eigenlijk de afwezigheid daarvan – zijn. Dan kan het zijn dat we ons nog een keertje omdraaien.

Ook B(r)oer heeft het als weersafhankelijke agrariër natuurlijk erg druk met het weer. Het deugt eigenlijk nooit, de laatste jaren. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat in mijn waarneming ook gold voor alle voorafgaande jaren. Kou en warmte op het verkeerde tijdstip, om van de grote droogte deze lange zomer maar niet te spreken. Inmiddels is het november en ploegt en zaait hij tegelijkertijd een mengsel van granen en grassen in om het onkruid in het voorjaar voor te zijn. Ik ben benieuwd of dat zo werkt. Mijn ervaring met onkruid is dat het sneller groeit dan wat en wanneer ook.

Hoe dan ook, de herfst in dit stukje Frankrijk is mij zeer dierbaar. Er is steeds zoveel te genieten van al die kleuren en het licht! Zeker tegen het vallen van de avond wisselt het beeld dat ik zie als ik uit het raam kijk per minuut. Het is adembenemend. Vaak probeer ik het te vangen met mijn camera,  maar dat wil maar matig lukken. Heel zelden komt er iets van een plaatje dat de werkelijkheid benadert. Dat komt ook omdat je er maar een fractie van op beeld kunt zetten, alles wat links, rechts en achter je is maakt ook deel uit van het beeld dat niet op de foto staat.

Maar goed, nu is het nog fraai, vanmorgen dronken we buiten koffie in het zonnetje. Vanmiddag maaide ik het gras. Daarna gingen we een wandeling maken in het dal bij Montreuil l’Argillé. De wandeling begint bij een uitgestorven, te koop staande forellenkwekerij. De netten hingen doelloos boven de lege bassins. De werkelijke beek loopt een eind verderop langs deze aftakking. Ook in dit water zagen we geen forellen. Natuurlijk dachten we allebei dat dat kwam van het glyfosaat, maar we zeiden niks tegen elkaar. Het was een mooi pad en in de zon dwarrelden de bladeren bedaard naar beneden. We gingen dezelfde weg terug, die niet hetzelfde is want je ziet alles van een andere kant. In het doodstille dorp stonden we bij een huis naast de kwekerij te kijken, dat ook verlaten leek, ondanks enkele spiksplinternieuwe details als een foeilelijke stalen voordeur en een paar raamkozijnen. Er naderde een mager mannetje in een bonte trainingsbroek en met veel te grote rubber laarzen aan. Hij raakte in gesprek met D. Op hoge toon deelde hij mee dat hij ons niets kon vertellen over dit pand, want hij was niet van hier. Om zeker te weten dat we dat goed begrepen herhaalde hij dat enkele keren. Hij kwam dicht bij D. staan die voorzichtig een paar stapjes achteruit deed, met zijn gezicht uit de wind.  Verderop naderde een al net zo kleurrijke figuur met een hoofd waar aan alle kanten haar uitstak. Híj zou het wel weten, hij was van hier. Hij schudde ons de hand. Er waren geen forellen omdat het winter was. In de winter zijn er geen forellen. Wij vroegen niet waar ze dan wel zijn, want het leek een plausibele verklaring. Het kleine mannetje was het er niet mee eens, met dat ‘winter.’ ‘C’est automne! Pas hiver!’ Hij werd er een beetje boos van en bleef die woorden herhalen, ook toen we al ‘au revoir’ hadden gezegd en naar de auto liepen. Het was een hele geruststelling een gewone mevrouw met haar net gepermanente kapsel uit de kapsalon te zien komen. Lila, dat dan weer wel.

Het was weer een bijzondere dag waarop de zon stralend onderging. De geraniums bloeien nog steeds. Ik begin wel een beetje genoeg van ze te krijgen en ik ga ze volgende week opruimen, net zoals ik me vorige week al had voorgenomen.