November

We hebben de postbode te weinig fooi gegeven. Ze kwam naar ons toerijden over de Eigen Weg (de Impasse eindigt bij de brievenbus onderaan de helling) met een pakketje voor D.  van zijn favoriete webwinkel en een kalender voor 2019. We wisten niet zo gauw wat de bedoeling was en hadden ook nauwelijks contant geld in huis, dus we gaven alles wat we hadden. Daarna voor de zekerheid even B(r)oer gebeld, 5 euro was niet genoeg, we hadden een tientje moeten geven. Nu morgen maar even snel naar de muur, want de vuilnismannen en de brandweer komen ook nog. Aan kalenders voor 2019 geen gebrek….Die van La Poste is voorzien van recepten en moppen. Vooral dat laatste vinden we erg grappig. ‘Kan ik die jurk in de etalage passen?’ ‘Wilt u niet liever in een pashokje?’ Dat niveau. Voor ons buitenlanders in ieder geval best te begrijpen. Het recept van een crème brulée van witlof is aan mij niet besteed. Sommige dingen moet je niet willen.  Pizzapannenkoeken, hartige muffins, met blauwe kaas gevulde soesjes: nee.

En verder is het nu echt november. Een staartje orkaan gierde om het huis. Vanmiddag trok ik er op uit met de honden en vond zomaar een nieuwe rondwandeling. Dat kwam vooral ook omdat ik niet dezelfde weg terug durfde omdat er opeens een brullende stier in een weiland aan kwam rennen en ik er niet van overtuigd ben dat het schrikdraad rond B(r)oers land overal onder voldoende stroom staat. En ik draag een rood windjack. Dus moest ik een kaal stuk prairie overbruggen met rechts mosterd (dat lijkt op koolzaad maar het bloeit nu) en links graan, naar het dorp.  Van daaruit vond ik een nieuwe route terug. De honden genoten. Moeiteloos liggen ze uren voor de kachel en zijn dan zonder ons niet naar buiten te krijgen, maar als er gewandeld wordt staan ze vooraan.

Zondag maakten we met een deel van de familie na de lunch een wandeling door een uitgestrekt bosgebied in de buurt van Falaise. Daar werden we gehinderd door jagers en moesten terugkeren. M. mopperde dat ze borden hadden moeten neerzetten met ‘Chasse en cours.’ Dat jagers in Frankrijk veel te veel macht hebben. Ik houd me meestal wat op de vlakte bij dit soort allochtone zaken, maar als ze het zelf zeggen mag ik het wel beamen. Moeilijker wordt het bij de discussies over de gilets jaune, de gele vestjes. Vrijdagmiddag werden we staande gehouden op de rotonde bij Bernay, er hing een gemoedelijke sfeer maar het zag eruit als oorlog, overal stinkende vuurtjes, versperringen opgeworpen met pallets en autobanden. Heel opportunistisch hadden we een vestje op het dashboard gelegd, zodat D. op tijd op drumles kwam. 

Verder kabbelt het bestaan gewoon voort. We hebben heel veel gesnoeid in de coniferenhagen en daarbij flink vuur gestookt. Het was weer een gevecht tussen mens en braam. Ik trok slierten van zeker 20 meter uit de bomen. Meestal met m’n ogen dicht, want ze vechten terug, die bramen. Heel bevredigend om ze dan in vlammen op te zien gaan. We houden ons warm met onze houtkachels en het hout dat we nu in de houtkast hebben opgestapeld is, denk ik, voor de vijfde keer door onze handen gegaan. 

Geen Sinterklaas, maar Kerst piept hier al aan alle kanten om de deur.  Die dingen, dat mis je dan toch, de gretige snoetjes van de kleinkinderen….maar ja. Ik bak speculaas en pepernoten. Over een paar weken zien én voelen we ze weer live, kleinzoon zwaait naar de telefoon en roept oma, dus hij weet wie ik ben! Het kostte even moeite, maar ik vond bij de Carrefour een doos om wat cadeautjes in te stoppen. Vandaag bracht ik het pakketje naar de post en onderhield de beambte aldaar over het feit dat we een nieuw adres hebben maar dat de bezorgdiensten, op dat lokale postbode na, dat nog niet weten. Stralend antwoordde ze dat ze dat op z’n vroegst volgend jaar verwachtte. En dat ik ook allebei de adressen als afzender kon gebruiken, net zo makkelijk.  

Op de terugweg kwam ik onze factrice tegen. Met een brede glimlach zwaaide ze naar me. Ik zet een zakje speculaasbrokken  met nog een extraatje klaar in de brievenbus. Over tien nachtjes slapen is D. jarig en dan stuurt iemand hem vast wel een kaartje, desnoods doe ik dat zelf. Dan kan zij haar cadeautje gelijk meenemen en zijn er weer drie mensen blij!

Nog iets leuks om te lezen: